Άρθρο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου δημοσιευμένο τον Ιούνιο του 1994 με τίτλο «Κιοτέψαμε;» σχετικά με τον ελληνισμό της Β. Ηπείρου.
Ἡ ἑλληνική μειονότης στήν Ἀλβανία εὑρίσκεται στό στόχαστρο τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως.
Οἱ διώξεις ἐπωνύμων στελεχῶν τῆς «Ὁμόνοιας» καί ἡ ἐπαπειλούμενη ἐπιβολή αὐστηρῶν κεφαλικῶν ποινῶν σέ βάρος των, μέ τήν αἰτιολογία τῆς ἐσχάτης προδοσίας, σηματοδοτοῦν δυσοίωνες ἐξελίξεις. Ὁ κίνδυνος γιά τήν ἀπέλαση ἤ καί γιά τή ζωή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, πού ἔχει ἀγωνισθῆ, μέχρι στιγμῆς μέ σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα, γιά τήν ἀποκατάσταση ὁμαλῶν σχέσεων τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας μέ τήν ἀλβανική κυβέρνηση, συνιστᾶ εὐθεῖα βολή ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ της. Καί ἡ ὑποκρυπτόμενη πίσω ἀπό ὅλα αὐτά μεθόδευση τῆς Ἀλβανίας νά ἐξαναγκάσει σέ φυγή τούς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὥστε νά ἐξαλείψει τήν ἐνοχλητική παρουσία στή χώρα ἑνός στοιχείου, πού θά μποροῦσε νά διεκδικήσει αὐτονομία, εἶναι φανερό ὅτι ὁδηγεῖ σέ ἀντιπαράθεση τίς δύο χῶρες.
Οἱ διώξεις ἐπωνύμων στελεχῶν τῆς «Ὁμόνοιας» καί ἡ ἐπαπειλούμενη ἐπιβολή αὐστηρῶν κεφαλικῶν ποινῶν σέ βάρος των, μέ τήν αἰτιολογία τῆς ἐσχάτης προδοσίας, σηματοδοτοῦν δυσοίωνες ἐξελίξεις. Ὁ κίνδυνος γιά τήν ἀπέλαση ἤ καί γιά τή ζωή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, πού ἔχει ἀγωνισθῆ, μέχρι στιγμῆς μέ σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα, γιά τήν ἀποκατάσταση ὁμαλῶν σχέσεων τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας μέ τήν ἀλβανική κυβέρνηση, συνιστᾶ εὐθεῖα βολή ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ της. Καί ἡ ὑποκρυπτόμενη πίσω ἀπό ὅλα αὐτά μεθόδευση τῆς Ἀλβανίας νά ἐξαναγκάσει σέ φυγή τούς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὥστε νά ἐξαλείψει τήν ἐνοχλητική παρουσία στή χώρα ἑνός στοιχείου, πού θά μποροῦσε νά διεκδικήσει αὐτονομία, εἶναι φανερό ὅτι ὁδηγεῖ σέ ἀντιπαράθεση τίς δύο χῶρες.
Ὁ ἑλληνισμός τῆς Β. Ἠπείρου ξεκληρίζεται συστηματικά, κατά τό πρότυπο τῆς τουρκικῆς μεθόδου, καί οἱ Ἕλληνες ψαχνόμαστε. Καί δέν φτάνει πού μᾶς καταδιώκουν, ἔχουν καί τό θράσος νά μᾶς καταγγέλουν στά διεθνῆ βήματα ὡς σωβινιστές καί ἐθνικιστές πού ἀπειλοῦμε τήν εἰρήνη στήν περιοχή. Καί τρῶμε τίς καρπαζιές καί ψαχνόμαστε. Στήν Ἑλλάδα φιλοξενοῦνται χιλιάδες Ἀλβανοί –ὄχι μόνο βορειοηπειρῶτες– πού δουλεύουν, ἀποταμιεύουν καί ἐξάγουν συνάλλαγμα γιά νά ζήσουν οἱ συγγενεῖς των πού πεινοῦν στήν Ἀλβανία. Καί ἡ χώρα αὐτή μᾶς εἰρωνεύεται καί μᾶς λοιδωρεῖ. Κι ἐμεῖς κυτταζόμαστε. Μᾶς φτύνουν καί σκουπιζόμαστε. Διερωτῶμαι ἄν εἴμαστε λαός ὑπερήφανος ἤ ἀναξιοπρεπής.
Ἔχουμε κότσια νά ὑπερασπισθοῦμε τούς ὁμογενεῖς μας πού κινδυνεύουν ἤ τούς ρίχνουμε βορά στό στόμα τοῦ λύκου; Μποροῦμε νά ἀσκήσουμε τά δικαιώματά μας ὡς μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης; Κιοτέψαμε ἤ ἀνίκανοι μᾶς κυβερνοῦν;