Στην πόρτα της Αγια-Σοφιάς, που σφάλισεν
ενός αγγέλου χέρι.
διπλοσφαγμένος έπεσ᾿ ο Δικέφαλος
απ᾿ τ᾿ άπιστο μαχαίρι.
Στην πόρτα της Αγια-Σοφιάς, σπαράζοντας
με ματωμένα στήθη,
τις δυό φτερούγες άπλωσ᾿ ο Δικέφαλος
και πάλι ορθός εστήθη.
Και στοίχειωσε και θέριεψε και πλήθυνεν
ο νεκραναστημένος
κι έγιν᾿ ο ένας μύριοι Αιτοί Δικέφαλοι
στο δουλωμένο Γένος.
Και πέταξε στα πέρατα και φώλιασεν,
όπου σκεπή τον κρύβει:
Σε μοναστήρι, σ᾿ εκκλησιά και σ᾿ άρχοντα
και σε φτωχού καλύβι.
Στην πλάκα του μοναστηριού τον σκάλισε
καλόγερος τεχνίτης,
η καλομανα φυλαχτό τον φόρεσε
στ᾿ ανήμπορο παιδί της.
Στον αργαλειό της καθιστή μερόνυχτα
τον ύφαν᾿ η βοσκούλα,
περήφανος ο άρχοντας τον έδεσε
στο δαχτυλίδι βούλα.
Κρεμάστηκε απ᾿ τα νύχια του τ᾿ ακοίμητο
της Παναγιάς καντήλι
κι άγιασε στού Χριστού το Τετραβάγγελο
γραμμένος με κοντύλι.
Τέσσερα μαύρα ατέλειωτα εκατόχρονα
βουβός κι αποκρυμένος
κλωσούσε την εκδίκηση ο Δικέφαλος
στο δουλωμένο γένος.
Ξάφνου μια μέρα βρόντησ᾿ ο αντίλαλος:
«Ως πότε, παλληκάρια!»
Και μύριοι Αϊτοί Δικέφαλοι φτερούγισαν
από σπαθιών θηκάρια.
Γεώργιος Δροσίνης