Από τον δίσκο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»
«Μετά τον Αλέξανδρο και τον Ιωάννη, ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, ο τελευταίος μαρτυρικός Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης [της Εφτάλοφης, της Νέας Ρώμης, της Ορθόδοξης Ανατολής], ειν’ αυτός που κρύβεται πίσω απ’ τη μουσική και τους στίχους μου. Η μαύρη Τρίτη 29 Μαΐου 1453, ημέρα που ακόμα δεν τιμούμε εμείς οι απόγονοι εκείνων όπως της πρέπει, είναι ο αφηρημένος χρόνος γύρω απ’ τον οποίο κινούμαι. Κι εδώ, όπως και στους προηγούμενους δίσκους μου δεν περιγράφω γεγονότα ή καταστάσεις, αλλά ντύνω με μουσική τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μου, ελπίζοντας να συναντήσω μέσα απ’ αυτήν την επίπονη πολλές φορές διαδικασία, τον εαυτό μου και τελικά τον ήρωά μου. Ο Κωνσταντίνος ήταν Έλληνας. Αυτό βέβαια, με τη σημασία που εγώ κι άλλοι πολλοί ελπίζω, δίνουμε στη λέξη. Ο Κωνσταντίνος ήταν Ορθόδοξος. Ο Κωνσταντίνος ήταν Βασιληάς. Να μια λέξη που ίσως τρομάζει τα σημερινά προοδευτικά μυαλά της χώρας μου, μια λέξη όμως που σαν λέξη, εμένα μου αρέσει. Ο Κωνσταντίνος θυσιάστηκε για ότι αντιπροσώπευε και ότι πίστευε και μαζί του τελείωσε μια εποχή-μια εποχή τόσο ζωντανή στα μάτια εκείνου που δεν κυττάει μόνο γύρω του. Μετά το θάνατό του και την άλωση της αγαπημένης του Πόλης [κι αν αποθάνει ζήσεται] χύμηξε από παντού ο μεσαίωνας. Ελπίζω να καταφέρουμε κάποτε, όχι μόνο σαν χώρα [έννοια αφηρημένη, γεωγραφική και τόσο παρεξηγημένη], αλλά κυρίως σαν άνθρωποι, να δούμε την Ελλάδα σαν Την Αγαπημένη, αγγίζοντάς την με εκείνη την τυφλή και απόλυτη αγάπη των απανταχού ερωτευμένων».