Ποίημα του Friedrich Hoelderlin με τίτλο «Ελλάδα» σε μετάφραση Νικολίτσας Γεωργοπούλου - Λιαντίνη
Ας σε είχα στη σκιά των πλατάνων
Εκεί που μεσ’ τα φιόρα ανέβρυζε ο Ιλισός,
Εκεί που οι μαθητές λαχταρούσαν δόξα
Εκεί που τις καρδιές κέρδιζε ο Σωκράτης,
Εκεί που η Ασπασία μεσ’ από μυρτιές προσκύναγε,
Εκεί που το αναφωνητό αδελφικής χαρμονής
Από τη θορυβώδη αγορά ηχολογούσε,
Εκεί που ο Πλάτων πλαστουργούσε παραδείσους.
Εκεί που οι μελωδίες νοστίμευαν την άνοιξη,
Εκεί που οι χείμαρροι του οίστρου
Από της Αθηνάς τον ιερό βράχο μ’ ορμή χιμούσαν –
της σεβάσμιας προστάτιδας –
εκεί που σε χιλιάδες ηδύτητας ώρες ποιητικές
σαν θείο όνειρο ολιγόστεψε η ηλικία.
Ας σε είχα βρει εδώ, Αγαπημένη!
Όπως σε βρήκε πριν χρόνια η καρδιά ετούτη.
- Αχ πόσο διαφορετικά θα σ’ είχα σφιχταγκαλιάσει!
Θα μου υμνολογούσες τους ήρωες του Μαραθώνα,
Και η μέθη των ενθουσιασμών
Με μάτι βακχικό θα σου γελούσε,
Στον κόρφο σου θα ξανάνιωνε αίσθημα νίκης
Και το κεφάλι σου δαφνοστεφανωμένο,
Δε θα ένιωθε της ζωής το πνιγηρό αγκομαχητό
Που τόσο φειδωλά δροσίζει της χαράς την ανάσα.
Πού σου κρύφτηκε τ’ αστέρι της αγάπης;
Και το χαρίεν της νιότης ροδόφως;
Αχ! Στροβιλισμούς από τις χρυσές της Ελλάδας ώρες
Δεν θα ένιωθες πως έφυγαν τα χρόνια!
Αιώνια, όπως έλαμπε η φλόγα της Εστίας
Αναθάρρηση και αγάπη εκεί σε κάθε αγκάλη.
Όπως ανθούσαν τα χρυσά των Εσπερίδων μήλα
Αιώνια εκεί η γλυκιά χαρά της νιότης.
Αχ! Μήπως ας είχε σε κείνες τις καλύτερες μέρες
Όχι μάταια τόσο αδελφικά και πολύ
για έναν λαό χτυπήσει η αγαπημένη σου καρδιά,
Γι’ αυτόν ευχάριστα έρεε δάκρυ ευγνωμοσύνης!-
Ανάμενε τώρα! Έρχεται σίγουρα η ώρα
Που το θείο τη σκόνη αποδιώχνει!
Πέθανε! Ψάχνεις στη γη ετούτη,
Πνεύμα ευγενικό! Μάταια τη μερίδα σου!
Η Αττική, η ηρωίδα έπεσε∙
Εκεί που κοιμούνται οι θείοι των αρχαίων γιοί,
Ερείπια γκρεμισμένα μαρμαρένια ενδιαιτήματα
Επωάζει τώρα αιώνια του θανάτου ακινησία∙
Χαμογελώντας η γλυκιά άνοιξη προβάλλει,
Όμως τα αδέρφια της ποτέ δεν ανταμώνει
Στην ιερή του Ιλισού κοιλάδα,
Κάτω από χαλάσματα κι αγκάθια γλυκοκοιμούνται.
Αναζητώ πέρα να πάω στην καλύτερη τη χώρα,
Στον Αλκαίο και τον Ανακρέοντα,
Να κοιμηθώ καλύτερα σε σπίτι μικρό
κοντά στους ήρωες του Μαραθώνα!
Αχ! Ας είναι το τελευταίο δάκρυ μου
Που έτρεξε για την Ελλάδα την ιερή.
Αφήσατε, Μοίρες, να ακουστεί η άμαξά μου!
Γιατί η καρδιά μου ανήκει στους νεκρούς.