Άρθρο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, δημοσιευμένο το 1994.
«Ανάγκη αφύπνισης».
Ἡ ἀνατολή τοῦ νέου χρόνου εὑρίσκει τήν Πατρίδα μας ἀντιμέτωπη μέ μιά σειρά ἀπό νέες συνθῆκες, πού δια- μορφώνονται στόν περίγυρό της καί πού ἀπειλοῦν τήν ὑπόσταση τοῦ Ἀνθρώπου. Οἱ νέοι συνασπισμοί δυνάμεων προωθοῦν σταδιακά τήν ὑποδούλωση τοῦ προσώπου σέ πρακτικές πού ἀναιροῦν τήν ἐλεύθερη σκέψη καί αὐτοδιάθεσή του.
Ἡ νέα ἠλεκτρονική τεχνολογία φιλοδοξεῖ νά τοῦ ἀφαιρέσει καί αὐτή τή λειτουργία σκέψεως, προσφέρουσα ἀποχαυνωτική, προκατασκευασμένη, πρόταση γιά κάθε ἀνθρώπινο πρόβλημα. Καί οἱ Ὀργουελλικές φαντασιώσεις διεκδικοῦν θέση στήν καθημερινή πραγματικότητα πού ὁδηγεῖ στήν ἀγελαία ἀφομοίωση τῶν ὅσων κάθε φορά οἱ προβεβλημένοι ὑποβολεῖς εἰσηγοῦνται. Τά ἐθνικά μας θέματα ἐξελλίσσονται μέ δραματικές τροπές πρός τό φάντασμα μιᾶς νέας συρρίκνωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τά Σκόπια, ἡ Θράκη, τό Αἰγαῖο κρατοῦν σέ ἀγωνία τούς Ἕλληνες. Τουρκία, Ἀλβανία, Βουλγαρία εἶναι χῶρες γειτονικές μέ τίς ὁποῖες ἔχουμε πολλά προβλήματα. Πῶς θά ἐπιλυθοῦν; Μέ πόλεμο; Ἡ φιλοτιμία μας θίγεται κάθε φορά πού ἡ ἐθνική μας ἀνεξαρτησία καί ἀκεραιότητα κινδυνεύουν. Ἀπό παντοῦ κίνδυνοι. Καί ἀπό τή Δύση, ὅπου τούς φίλους μας συνοδεύουν ἀκατάλυτες γιά μᾶς ἐθνικές μνῆμες, παλαιές καί νέες, πού δέν ἀφήνουν περιθώρια γιά ψευδαισθήσεις. Εἴμαστε λαός μονήρης καί ἀνάδελφος.
Μόνοι μας σηκώνουμε τό σταυρό μας καί βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι στήν κρίση καί τήν ἀνάγκη. Σάν νά μήν ἔφθαναν ὅλα αὐτά, μᾶς λεηλατεῖ καθημερινά ἡ ὑποβάθμιση τοῦ ἤθους, ὁ εὐτελισμός τῶν ἀξιῶν, ἡ ὑπέρβαση τῶν ὁρίων τῆς εὐπρεπείας. Κινδυνεύουμε νά μετατρέψουμε τόν τόπο μας σέ ἀρένα ἀντιμαχομένων γιά συμφέροντα καί ὄχι γιά ἰδανικά. Ἔλειψαν οἱ ἀληθινοί στυλοβάτες τοῦ Γένους καί ὅσοι ἀπέμειναν χλευάζονται καί ἀπωθοῦνται. Ἡ ἀλήθεια μετέστη στά οὐσιώδη ἐν ἀνεπαρκείᾳ. Κανένας δέν τήν τιμᾶ, μά ὅλοι τήν ἐπικαλοῦνται ἤ καί τήν ἐκμεταλλεύονται. Ὁ ἠθικός ἐκφυλισμός μέ τίς ὀδυνηρές συνέπειές του γιά τήν διαχρονική ὑπόστασή μας μᾶς ἐγγίζει ἀπειλητικά. Τά παιδιά μας, ἄν μᾶς μιμηθοῦν, θά γίνουν υἱοί γεέννης διπλότεροι. Ἄν μᾶς ἀπαρνηθοῦν, θά μᾶς σκοτώσουν ἠθικά.
Ὁ Ἑλληνισμός εἶναι σέ κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης. Τό Γένος κινδυνεύει νά ἀφανισθῆ. Πολλοί ἀπό τούς Ἕλληνες κοιμοῦνται μακαρίως. Ὅμως, ὑπάρχουν καί οἱ ἀγρυπνοῦντες. Πού χτυποῦν τίς καμπάνες τῆς ἀφύπνισης. Δέν μᾶς πρέπει ἡττοπάθεια, ἀλλά οὔτε ἐφησυχασμός. Ἔχουμε λαμπρή παράδοση ἐπιβίωσης μέσα σέ δυσκολότερες περιστάσεις. Γιατί στίς δύσκολες ὧρες ἑνωνόμαστε, γαντζωνόμαστε στίς αἰώνιες ἀξίες μας, ἐπιστρατεύουμε τήν πίστη μας καί τολμᾶμε. Οἱ ἀσκοί τοῦ Αἰόλου δέν μᾶς πτοοῦν. Γιατί μετανοοῦμε καί στρατευόμαστε στόν κοινό ἀγῶνα. Καί τώρα αὐτό μᾶς χρειάζεται. Ἀφύπνιση, μετάνοια, ἀγώνας, φρόνημα γενναῖο. Ἀπό ὅλους γιά ὅλα. Ἐδῶ καί τώρα. Ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. «Ὅταν βαρειά ξεσπᾶ ἡ ἀνάγκη καί προστάζει Ἀνάξιος εἶναι ὅποιος διστάζει».