Η μάχη της Μυκάλης όπως την κατέγραψε ο Διόδωρος Σικελιώτης
34. Στην Ιωνία επίσης, έδωσαν μεγάλη μάχη οι Έλληνες με τους Πέρσες την ίδια μέρα που δόθηκε η μάχη στις Πλαταιές, και εφόσον έχουμε σκοπό να γράψουμε γι' αυτή, θα πιάσουμε από την αρχή την αφήγησή της.
Ο Λεωτυχίδης λοιπόν, ο Λακεδαιμόνιος, και ο Ξάνθιππος ο Αθηναίος, επικεφαλής της ναυτικής δύναμης, συγκέντρωσαν το στόλο μετά από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας στην Αίγινα, όπου έμειναν μερικές ημέρες, και στη συνέχεια έπλευσαν στη Δήλο, έχοντας μαζί τους διακόσιες πενήντα τριήρεις. Ενώ ήταν αγκυροβολημένοι εκεί, ήρθαν πρέσβεις από τη Σάμο, ζητώντας τους να ελευθερώσουν τους Έλληνες της Ασίας. Ο Λεωτυχίδης συνεδρίασε με τους διοικητές, και αφού άκουσαν μέχρι τέλους τους Σαμίους, αποφάσισαν να ελευθερώσουν τις πόλεις και απέπλευσαν τάχιστα από τη Δήλο. Οι ναύαρχοι όμως των Περσών, που βρίσκονταν στη Σάμο, μαθαίνοντας ότι οι Έλληνες έπλεαν εναντίον τους, τραβήχτηκαν από τη Σάμο με όλα τα πλοία και, αφού κατέπλευσαν στη Μυκάλη της Ιωνίας, τράβηξαν στην ξηρά τα πλοία, βλέποντας ότι δεν ήταν ικανά για ναυμαχία, και τα περιέβαλαν με ξύλινο τείχος και βαθιά τάφρο. Παρόλ' αυτά, κάλεσαν και δυνάμεις πεζικού από τις Σάρδεις και τις κοντινές πόλεις και συγκέντρωσαν συνολικά εκατό χιλιάδες άντρες. Επιπλέον, έκαναν και όλες τις άλλες απαραίτητες πολεμικές προπαρασκευές, πιστεύοντας ότι οι Ίωνες θα αποστατούσαν προς τους αντιπάλους. Ο Λεωτυχίδης, με όλο το στόλο έτοιμο, έπλευσε προς τους βαρβάρους που βρίσκονταν στη Μυκάλη κι έστειλε προπομπό ένα πλοίο που είχε τον κήρυκα με την πιο δυνατή φωνή από όσους βρίσκονταν στο στόλο. Τον είχε προστάξει να πλεύσει κοντά στους εχθρούς και με δυνατή φωνή να ανακοινώσει ότι οι Έλληνες είχαν νικήσει τους Πέρσες [στις Πλαταιές], και τώρα είχαν έρθει να ελευθερώσουν τις ελληνικές πόλεις της Ασίας. Αυτό το έκανε ο Λεωτυχίδης, πιστεύοντας ότι οι Έλληνες που είχαν συστρατευθεί με τους βαρβάρους θα αποστατούσαν από τους Πέρσες και θα ακολουθούσε μεγάλη αναταραχή στο στρατόπεδο των βαρβάρων πράγμα που έγινε. Γιατί μόλις ο κήρυκας έπλευσε κοντά στα πλοία που ήταν τραβηγμένα στη στεριά και κήρυξε αυτά που τον είχαν προστάξει, οι μεν Πέρσες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους Έλληνες, οι δε Έλληνες άρχισαν να συμφωνούν μεταξύ τους για αποστασία.
35. Έχοντας από μακριά παρατηρήσει οι Έλληνες τα όσα συνέβαιναν στους αντιπάλους, αποβίβασαν τη δύναμή τους. Την επομένη, κι ενώ ετοιμάζονταν για τη μάχη, έφτασε η είδηση ότι οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στις Πλαταιές. Γι' αυτό, ο Λεωτυχίδης συγκάλεσε συνέλευση, παροτρύνοντας τα πλήθη στη μάχη, και μεταξύ των άλλων που ανέφερε παρουσίασε τη νίκη στις Πλαταιές με πομπώδη τρόπο, θεωρώντας ότι ένεκα αυτής της νίκης θα έκανε ακόμη πιο τολμηρούς αυτούς που έμελλε να αγωνιστούν. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά θαυμαστό, καθώς δόθηκε η εικόνα ότι και οι δυο μάχες έγιναν την ίδια μέρα, τόσο αυτή που έλαβε χώρα στη Μυκάλη όσο και εκείνη που έγινε στις Πλαταιές. Γι' αυτό, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι του Λεωτυχίδη δεν είχαν πληροφορηθεί ακόμη τη νίκη και ότι έπλασαν από μόνοι τους την επιτυχία, κάνοντας το για λόγους στρατηγικής· άλλωστε το μέγεθος της απόστασης αποδεικνύει ότι η μετάδοση της είδησης ήταν αδύνατη. Όσο για τους αρχηγούς των Περσών, μη έχοντας εμπιστοσύνη στους Έλληνες, τους αφόπλισαν και παρέδωσαν τα όπλα στους δικούς τους φίλους· και, αφού παρότρυναν τα πλήθη και είπαν ότι θα ερχόταν ο ίδιος ο Ξέρξης σε βοήθεια μαζί με πολύ στρατό, τους έκαναν όλους να έχουν θάρρος απέναντι στον κίνδυνο της μάχης.
36. Όταν και οι δυο πλευρές παρέταξαν τις δυνάμεις τους και τις οδηγούσαν τη μια εναντίον της άλλης, οι Πέρσες, βλέποντας λίγους τους αντιπάλους, τους αψήφησαν και άρχισαν να τους επιτίθενται με δυνατές ιαχές. Οι Σάμιοι τώρα και οι Μιλήσιοι, που είχαν αποφασίσει εκ των προτέρων ομόφωνα να βοηθήσουν τους Έλληνες, προήλαυναν με βιάση όλοι μαζί. Μόλις πλησίασαν και έγιναν ορατοί από τους Έλληνες, ενώ οι Ίωνες πίστευαν πως αυτό θα έκανε τους Έλληνες να πάρουν μεγαλύτερο θάρρος, το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο. Γιατί οι άντρες του Λεωτυχίδη, νομίζοντας ότι είχε έρθει ο Ξέρξης από τις Σάρδεις με το στρατό του, φοβήθηκαν και, μέσα στη σύγχυση που επακολούθησε, διχάστηκαν οι μεν έλεγαν ότι πρέπει να μπουν στα πλοία και να φύγουν το ταχύτερο και οι δε ότι πρέπει να μείνουν και να δώσουν τη μάχη με θάρρος. Ενώ ήταν ακόμη σε αναταραχή, φάνηκαν οι Πέρσες, εξοπλισμένοι με τρόπο που προκαλούσε τρόμο, να ορμούν εναντίον τους με πολεμικές ιαχές. Οι Έλληνες, μη έχοντας περιθώριο να σκεφτούν, αναγκάστηκαν να υποστούν την έφοδο των βαρβάρων. Αρχικά, επειδή και οι δυο πλευρές αγωνίζονταν ρωμαλέα, η μάχη ήταν ισόρροπη και πολυάριθμοι άνδρες έπεφταν και από τις δυο πλευρές. Όταν όμως φάνηκαν οι Σάμιοι και οι Μιλήσιοι, οι Έλληνες πήραν θάρρος και οι βάρβαροι, τρομαγμένοι, όρμησαν να φύγουν. Επακολούθησε μεγάλο φονικό και οι άντρες του Λεωτυχίδη και του Ξάνθιππου, ακολουθώντας από κοντά τους ηττημένους, καταδίωξαν τους βαρβάρους μέχρι το στρατόπεδο. Κι ενώ η μάχη είχε ήδη κριθεί, πήραν μέρος και οι Αιολείς καθώς και πολλοί από τους άλλους λαούς που βρίσκονταν στην Ασία, γιατί στις πόλεις της Ασίας είχε δημιουργηθεί μια τρομερή επιθυμία για ελευθερία. Γι' αυτό, σχεδόν όλοι, δε νοιάστηκαν ούτε για τους ομήρους ούτε για τις ένορκες συμφωνίες, αλλά μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες σκότωναν τους βαρβάρους που είχαν τραπεί σε φυγή. Κατά την ήττα των Περσών, που συνέβη με αυτό τον τρόπο, σκοτώθηκαν περισσότεροι από σαράντα χιλιάδες από αυτούς, ενώ από όσους διασώθηκαν, άλλοι κατέφυγαν στο στρατόπεδο και άλλοι έφυγαν για τις Σάρδεις. Όταν ο Ξέρξης πληροφορήθηκε την ήττα στις Πλαταιές και την τροπή σε φυγή των στρατευμάτων του στη Μυκάλη, άφησε ένα μέρος της δύναμης του στις Σάρδεις, για να συνεχίσει τον πόλεμο εναντίον των Ελλήνων, αλλά ο ίδιος, καταθορυβημένος, κίνησε με την υπόλοιπη στρατιά, κατευθυνόμενος προς τα Εκβάτανα.
37. Οι δυνάμεις του Λεωτυχίδη και του Ξάνθιππου, αφού απέπλευσαν για τη Σάμο, έκαναν συμμάχους τους Ίωνες και τους Αιολείς, και στη συνέχεια προσπαθούσαν να τους πείσουν να εγκαταλείψουν την Ασία και να μετοικήσουν στην Ευρώπη. Τους υπόσχονταν να διώξουν τα έθνη που είχαν μηδίσει και να δώσουν σ' εκείνους τα εδάφη τους. Και γενικά, αν έμεναν στην Ασία θα είχαν τους εχθρούς, οι οποίοι υπερείχαν κατά πολύ σε δυνάμεις, γείτονες, ενώ οι σύμμαχοι που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της θάλασσας δε θα μπορούσαν να φτάσουν έγκαιρα σε βοήθεια. Οι Αιολείς και οι Ίωνες, ακούγοντας τις υποσχέσεις, αποφάσισαν να πειστούν σ' αυτά που τους έλεγαν οι Έλληνες και ετοιμάζονταν να πλεύσουν μαζί τους στην Ευρώπη. Οι Αθηναίοι, όμως, άλλαξαν γνώμη και τους συμβούλευαν να μείνουν εκεί που βρίσκονταν, λέγοντας ότι, ακόμη κι αν δεν τους βοηθούσε κανένας άλλος από τους Έλληνες, οι Αθηναίοι και μόνο, όντας συγγενείς τους, θα τους βοηθούσαν. Γιατί σκέφτονταν ότι, αν οι Ίωνες έπαιρναν τόπους κατοικίας από όλους τους Έλληνες, δε θα θεωρούσαν πια ως μητρόπολη τους την Αθήνα. Αυτός ήταν ο λόγος που οι Ίωνες άλλαξαν γνώμη και αποφάσισαν να παραμείνουν στην Ασία. Όταν έγιναν αυτά, ο στρατός των Ελλήνων χωρίστηκε στα δυο, και οι μεν Λακεδαιμόνιοι απέπλευσαν προς τη Λακωνία, ενώ οι Αθηναίοι, μαζί με τους Ίωνες και τους νησιώτες, σήκωσαν άγκυρα για το Σηστό. O στρατηγός Ξάνθιππος, μόλις κατέπλευσε εκεί, κάνοντας επιθέσεις στην πόλη κατέλαβε το Σηστό και, αφού εγκατέστησε φρουρά, αποστράτευσε τους συμμάχους, ενώ ο ίδιος, μαζί με τους συμπολίτες του, επέστρεψε στην Αθήνα. Ο πόλεμος λοιπόν που ονομάστηκε Μηδικός, αφού κράτησε δυο χρόνια, τελείωσε με αυτό τον τρόπο. Από τους συγγραφείς, ο Ηρόδοτος, αρχίζοντας από τα χρόνια πριν τον Τρωικό Πόλεμο, έχει γράψει σε εννέα βιβλία τη γενική ιστορία σχεδόν όλων των γεγονότων που συνέβησαν στην οικουμένη, και τελειώνει την αφήγησή του με τη μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη Μυκάλη και την πολιορκία του Σηστού.