Η μάχη της Ισσού από το έργο του Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι»
20. Στο στρατό του Δαρείου ήταν κάποιος Μακεδόνας, Αμύντας, που είχε εξοριστεί από τη Μακεδονία και γνώριζε τον χαρακτήρα του Αλέξανδρου.
Αυτός, καθώς έβλεπε ότι ο Δαρείος ετοιμαζόταν να βαδίσει εναντίον του Αλέξανδρου μέσα από τα στενά, τον παρακάλεσε να περιμένει εκεί που βρισκόταν και να δώσει μάχη στις μεγάλες κι ανοικτές πεδιάδες, πολεμώντας με τόσο στρατό εναντίον λιγότερων. Και όταν ο Δαρείος του αποκρίθηκε πως φοβάται μήπως καταφέρουν και ξεφύγουν οι εχθροί, είπε: «Γι' αυτό βέβαια μη φοβάσαι, βασιλιά. Γιατί εκείνος θα έλθει εναντίον σου, και ήδη τώρα πιθανόν να έρχεται». Λέγοντας αυτά ο Αμύντας δεν τον έπεισε, κι ο Δαρείος έφυγε κατευθυνόμενος στην Κιλικία, ενώ συγχρόνως ο Αλέξανδρος πήγαινε προς τη Συρία εναντίον του. Τη νύχτα εκείνη δεν κατάφεραν να συναντηθούν και επέστρεψαν, ο μεν Αλέξανδρος ευχαριστημένος με το γεγονός και σπεύδοντας να προλάβει τους εχθρούς κοντά στα στενά, ενώ ο Δαρείος ήθελε να προλάβει να φτάσει στο πρώτο στρατόπεδο και να πάρει τον στρατό του από τα στενά. Γιατί ήδη είχε καταλάβει ότι αντίθετα με το συμφέρον του είχε πάει σε δύσκολες περιοχές για το ιππικό του, λόγω της θάλασσας, των βουνών και του ποταμού Πινάρου, που περνάει ανάμεσά τους, περιοχές που είναι χωρισμένες σε πολλά μικρά τμήματα και είναι κατάλληλα για τους εχθρούς που ήταν ολιγάριθμοι. Στον Αλέξανδρο έδωσε η τύχη την κατάλληλη περιοχή, αλλά περισσότερο από την προσφορά της τύχης βοήθησε στη νίκη η ικανότητα του στη στρατηγική, γιατί αν και είχε λιγότερο στρατό από τους βαρβάρους, δεν τους άφησε να τον περικυκλώσουν, αλλά ο ίδιος με τη δεξιά του πτέρυγα πέρασε το αριστερό τους άκρο, και χτυπώντας τους από τα πλάγια έτρεψε σε φυγή όσους βαρβάρους είχαν παραταχθεί προς τη δική του μεριά, πολεμώντας ανάμεσα στους πρώτους. Έτσι τραυματίστηκε με ξίφος στο μηρό από το Δαρείο, γιατί, όπως ισχυρίζεται ο Χάρης, πιάστηκαν στα χέρια. Αλλά ο Αλέξανδρος γράφοντας σχετικά με τη μάχη στον Αντίπατρο δεν αναφέρει ποιος τον πλήγωσε, αλλά ότι κτυπήθηκε στο μηρό με σπαθί και πως δεν ήταν τίποτε σοβαρό το τραύμα του. Και παρόλο που είχε μια λαμπρή νίκη και κατατρόπωσε πάνω από εκατόν δέκα χιλιάδες εχθρούς, δεν κατάφερε να πιάσει τον Δαρείο, γιατί εκείνος με τη φυγή πρόλαβε να πάει μπροστά τέσσερα ή πέντε στάδια· κατάφερε όμως να πάρει το άρμα και το τόξο του και επιστρέφοντας βρήκε τους Μακεδόνες να παίρνουν από το στρατόπεδο των βαρβάρων τα υπόλοιπα πλούτη, που ήταν υπερβολικά πολλά, αν και πήραν μέρος στη μάχη ελαφρά οπλισμένοι και τις περισσότερες αποσκευές τους τις είχαν στη Δαμασκό. Τη σκηνή του Δαρείου την εξαίρεσαν για τον ίδιο, καθώς ήταν γεμάτη με εξαιρετικούς υπηρέτες και επίπλωση και πολλούς θησαυρούς. Αφού λοιπόν έβγαλε τα όπλα του, αμέσως κατευθύνθηκε στο λουτρό λέγοντας: «Πάμε να πλύνουμε τον ιδρώτα από τη μάχη στο λουτρό του Δαρείου». Και κάποιος από τους φίλους του είπε: «Μα τον Δία, στο λουτρό του Αλέξανδρου. Γιατί τα πράγματα των νικημένων πρέπει να ανήκουν και να ονομάζονται του νικητή». Και καθώς είδε τόσες λεκάνες και υδρίες και σκάφες και αλαβάστρινα αντικείμενα, όλα από χρυσό και με μεγάλη πολυτέλεια κατασκευασμένα, και το χώρο να μυρίζει θαυμάσια, γιατί ήταν γεμάτος αρώματα και μύρα, μπήκε στη σκηνή, που άξιζε να τη θαυμάσει κανείς λόγω του ύψους και του μεγέθους της, αλλά και για τα στρώματα, τα τραπέζια και όσα κοσμούσαν το δείπνο, στράφηκε στους φίλους του και είπε: «Τούτο είναι, όπως φαίνεται, το να είσαι βασιλιάς