Γυρίζουν άραγε οι γερανοί πάλι σ' εσένα, κι αναζητούν
Πάλι το δρόμο για τις όχθες σου τα πλοία; άραγε περιβάλλουν περιπόθητοι
Άνεμοι για σε με την πνοή τους την ήσυχη παλίρροια, και λιάζει το δελφίνι,
Από τα βάθη ξεπηδώντας, τη ράχη του στο νέο φως;
Ανθίζει μήπως η Ιωνία; μήπως ήρθε η ώρα; γιατί πάντα την άνοιξη,
Όταν των ζωντανών ανανεώνεται η καρδιά κι η πρώτη
Αγάπη τον άνθρωπο αφυπνίζει κι η μνήμη εποχών χρυσών,
Τότε έρχομαι σε σένα και χαιρετώ σε μέσα στη σιωπή σου, ω γέρων !
Πάντα κραταιός! εσύ ακόμη υπάρχεις και αναπαύεσαι στον ίσκιο
Των βουνών σου, όπως και άλλοτε.
με μπράτσα νεανικά ακόμη αγκαλιάζεις
Τη θελκτική σου χώρα, κι από τις θυγατέρες σου, ω πατέρα!
Τις νήσους σου, τις ανθισμένες, καμία ακόμη δεν εχάθη.
Η Κρήτη στέκεται κι η Σαλαμίς χλοάζει, μέσα στη θαμπή λάμψη της δάφνης,
Και περιβεβλημένη ακτινοβόλο στέφανο, υψώνει την ώρα της ανατολής
Η Δήλος την ενθουσιώδη κεφαλή, και η Τήνος και η Χίος
Από τους πορφυρούς καρπούς διαθέτουν αρκετούς, από τους μεθυσμένους λόφους
Αναβλύζει το κύπριο ποτό κι από την Καλαβρία χύνονται
Όπως και τότε, ρυάκια αργυρά, στα αρχαία ύδατα του πατέρα.
Όλες ακόμα ζουν, οι των ηρώων μητέρες, οι νήσοι,
Ανθίζοντας από χρόνο σε χρόνο, κι όταν κάποιες στιγμές, από την άβυσσο.
[........]
Πες, που είναι η Αθήνα; μήπως πάνω απ' τις τεφροδόχους των δασκάλων
Η πόλη σου, η αγαπημένη, εδώ στις ιερές σου όχθες,
Ω περίλυπε θεέ! βούλιαξε ολόκληρη μέσα στις στάχτες,
Ή μήπως υπάρχει ακόμη κάποιο σημάδι απ' αυτήν, έτσι που ο ναύτης
Από κει περαστικός τη μνημονεύει και την ενθυμείται;
Άραγε δεν ορθώνονταν εκεί στα ύψη οι στήλες, δεν άστραφταν
Άλλοτε εκεί ψηλά από τη στέγη της ακρόπολης των ουρανίων οι μορφές;
[.....]
Διότι του Δαιμονίου ο εχθρός, ο Πέρσης, που πολλά εξουσιάζει,
Επί έτη πολλά ήδη μετρούσε των όπλων του το πλήθος και των στρατιωτών,
Περιγελώντας την ελληνίδα χώρα με τα λίγοστά νησιά της,
Και στον εξουσιαστή φαινόταν σαν παιχνίδι, κι ακόμη έμοιαζε σαν όνειρο
Γι αυτόν ο αλληλέγγυος λαός, ο οπλισμένος από των θεών το πνεύμα.
[....]
Και μελέτησα τους μύθους σας, για να 'ναι η ψυχή μου πάντα λυπημένη
Και να γλιστρήσει πριν την ώρα της κάτω εκεί, όπου υπάρχουν οι σκιές σας;
Όμως πλησιέστερα σε σας, εκεί που τα ιερά σας άλση ακόμη πρασινίζουν,
[....]
Θέλω εγώ, με άσμα ευσεβές να σας πραΰνω, ω ιερές σκιές!
Μέχρι να συνηθίσει ολότελα ολότελα η ψυχή μου μ' εσάς μαζί να συνυπάρχει.
Και τότε ο πλέον μυημένος πολλά θα σας ρωτήσει, ώ νεκροί εσείς!
Κι εσάς, ω ζωντανοί, εσάς, των ουρανών ω υψηλές δυνάμεις,
Όταν εσείς πάνω απ' τα επείπια με τα χρόνια θα διαβαίνετε,
Εσείς σε δρόμο ασφαλή! γιατί συχνά μια παραζάλη το στήθος μου Κάτω απ' τ' αστέρια κυριεύει, σαν άνεμος μακάβριος,
Έτσι που να γυρεύω συμβουλή, κι είναι πολύς καιρός που
της Δωδώνης τα άλση τα προφητικά πλέον δεν ομιλούν σε όσους αναζητούν παρηγοριά,
Σώπασε ο δελφικός θεός, έρημα και μοναχικά κείνται
Από καιρό τα μονοπάτια....